Fic ในตำนาน บ้านหรรษาสะท้านโลกันต์ ยังมีคนจำได้ไหมหว่า ตอนที่ 2

..........กา....กา.. (เสียงกาจ้ะ)
พระอาทิตย์ตกดินแล้ว นกก็ทยอยๆกลับบ้านกัน เฉกเช่นกับครอบครัวที่แสนจะน่าร้ากกกก น่ารักนี่ ก็เริ่มทยอยๆกลับกันละ คนแรกก็ไม่พ้นเซจัง ที่ไปก่อนก็กลับมาก่อน
...แป๊ะ!!! พุ่บๆ!!...
...หมีโป่วหลังแดงที่เกิดอาการว่างจัดลุกขึ้นมาวิ่งไล่ตบหิ่งห้อยด้วยท่าหมีพูห์ที่แสนน่าเอ็นดู(ตรงไหน)...
...ตูม!!!! เปรี้ยง!!!! โครม!!! แซ้ด!!!! ...
..สายฟ้าสีแดงขนาดบะเอ้ดผ่าใส่หมีโป่วหลังแดงอย่างแรงจนหมีโป่วกลายเป็นกองเถ้าถ่านกับพื้น พร้อมกับคุณปู่เอนาสที่เดินออกมาพร้อมเส้นเลืดที่ปูดบนขมับ และมือที่ยังมีควันลอยมา
" อ้ายยหมีบ้า นี่มานหลานฉานนะโว้ยยย -- --+ ไม่ใช่แมลงวัน อ้ายเวรรร " คุณปู่เอนาสรีบเดินไปยื่นมือให้เซจังที่บินหลบจนเหงื่อแตกมาเกาะ
" โฮยๆๆ ^ ^'' ขอโทษค่ะคุณปู่ขา ลืมคืนร่างเดิม " เซจังตอบด้วยเสียงที่เบาพอๆกับเสียงเดินของมด (คนปกติได้ยินก็แปลก)
..ชะแว้บ...ปุ้ง!!!
จากหิ่งห้อยก็กลับกลายเป็นสายน้อยสดใสน่าตาน่ารักน่าเอ็นดูยิ่ง ในชุดนักเรียน พร้อมกับหูกระต่ายที่ยื่นออกมาจากหัว แลดูดั่งราบิเอนโรสยิ่ง ( เออ ลืมบอก เด็กคนนี้เป็นทั้งกระต่ายและหิ่งห้อยก็ได้ แล้วแต่อารมณ์) ผู้มีเชื้อข้าวโพดมีรึจะทนทานไหว หึหึ (เอ.. แต่เชื้อข้าวโพดจะรู้จักกันป่าวเนี่ย ) ตาไปร์ทยามประจำหมู่บ้านแอบมองอยู่ในเงามืด พลางหยิบผ้าขนหมูสีเหลืองขึ้นมาพาดบ่า แล้วยิ้มอย่างมีเลสนัย
...ฮ่าห์!!! I shall be engrave upon your soul !!! Devine assalt!!! Nebelunge Velosity!!!! (คุ้นมะ)
..ท่าคอมโบชุดใหญ่อันเป็นลักษณะเฉพาะของวาลคีรี่ฟาดฟันใส่ชายผ้าขนหนูเหลืองปลิวหายไปสุดขอบโลก( อ่อ ฝีมือของท่านย่ามิธสึเนธเอง โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้) เฉี่ยวผ่านหน้าของอายะจัง(นี่ก็โผล่มาอย่างลึกลับเช่นกัน)ที่กำลังตั้งอกตั้งใจบินผ่านมาไปสองสามไมครอน
" บังอาจคิดมิดีมิร้ายกะหลานชั้นเรอะ -- ---+ " มิตสึเนธถึงจะปลดเกษียญแล้ว พลังก็ไม่ตกเลยสักนิด (แถมเพิ่มความโหดไปอีกด้วยมั้งเนี่ย)
" อ่า คุณย่าคา อายะจังตกใจหมดเลยค่ะ ^ ^;; " อายะจังทำหน้างงๆปนกับตกใจเล็กน้อยที่เพิ่งมีบุคคลลึกับปลิวผ่านหน้าเธอไป
" ขอโทษจ้ะ มันคิทิดิมิร้ายกับนู๋เซจังเค้าหน่ะลูก - -+" มิตสึเนธตอบฉุนๆ
" อารายนะคะ - -+ คิดมิดีมิร้ายกับพี่เซจัง ตายยยยยย - -+ " อายะฉุนกึก
..Mekara BEAM!!!!!!!!.....
แสงหายนะที่ปล่อยออกจาตาของอายะพุ่งเข้าใส่บุคคลลึกลับที่พิ่งปลิวผ่านไปเมื้อกี้ซ้ำจนร่วงลงไปแถวๆมหาสมุทรแปซิฟิก (มั้งนะ)
" กลับกันเถอะลูก - - " มิตสึเนธบินไปข้างๆอายะ
....เฟี้ยวววววววววววว..เอี๊ยดดดดดดดด...
คุณหมอหนุ่มวิ่งด้วยความเร็วกว่า 800 km/hr จนเบรกตัวโก่งเพราะเดี๋ยวเลยบ้านไกล
" วันนี้นายน้อยกลับเร็วจริงขอรับ " บ้านก้มลงมาถาม ข้าวของบางอย่างตกแตกเล็กน้อย
" เอ่อ ก็วันนี้มันวัน... อะนะ ^ ^;; ไม่รีบก็แย่นา" คุณหมอตอบ
" ขออภัยขอรับ -,- กระผมลืมไป รีบเข้าบ้านเถอะนายน้อย " บ้านแลบลิ้นออกมา ( อ่อ ลืมบอก พรมหน่ะลิ้นของบ้าน )ตวัดเอาคุณหมอเข้าบ้านดั่งคางคกตวัดแมลงเข้าปาก ( อืมม เข้าท่าๆ)
..กระดึ้บๆ พะเยิบพยาบ...
..เทพโลมาตะไบฟิรุจังกำลังตั้งอกตั้งใจว่ายอากาศเข้าไปทางหน้าต่างบ้าน (สงสัยแม่คนนี้ไม่ชอบประตูเอามาก)
" อ่า มาแล้วหรือนู๋ฟิล " คุณปู่เอนาสที่กำลังป้อนอาหารเจ้าเหยี่ยวโอรัสหันมาทักทาย
" แกว้กๆๆ กลับแม่แล้วรึขอรับคุณหนู " เหยี่ยวโฮรัสรีบบินไปเกาะที่ไหล่ของเทพโลมาแล้วขบหูเบาๆแสดงความเคารพ ( เอ โลมานี่มีไหล่กับใบหูด้วยเหรอ)
..เทพโลมาหมุนตัวกลางอากาศสี่รอบครึ่งในท่าราวน์ดณอป ฟริกแฟรก และซัมเมอร์ซอลท์อย่างสวยงาม จนเหยี่ยวน้อยกลอยแก้วโดนดีดไปปะทะกับกำแพงบ้าน ( ท่าจะเจ็บน่าดู มีเสียงดังกร้อบๆด้วย แต่นู๋ฟืลมะได้ตั้งใจดอก แค่เป็นท่ากลับร่างมนุษญ์หน่ะ กิ๊บเก๋ดีออก)
..ชะแว้บ...ปุ้ง!! ( ทำใจเหอะ ฉากแปลงร่างเป็นงี้หมดทั้งฟิกนี้แหละ)
" สวัสดีค่ะคุณพ่อ ^ ^ " ฟิลทักทายพ่อสามีอย่างอารมณ์ดี
" คุณแม่ขา~~~~~~ " เซจังรีบวิ่งมากอดคุณแม่โลมา(ในร่างคน)อย่างอารมณ์ดี
" ว่าไงลูก ที่โรงเรียนวันแรกเป็นไงมั่ง ^ ^ "
" ก็สนุกดีอ่ะค่ะ แต่ว่าหนูรู้สึกเหมือนว่ามีลุงภารโรงคนหนึ่งเขาชอบมองหนูแปลกๆอ่ะค่ะ มีผ้าขนหนูสีเหลืองพาดคอด้วย( อีกละ) หนูรู้สึกสยองๆไงก็ไม่รู้ค่ะ "
" อารายนะจ้ะ - -+ งั้นก็ต้องระวังตัวนะจ้ะ " คุณแม่ฟิลเริ่มฉุน
" แล้วเมื่อกี้ก็เกือบถูกเจ้าโป่วตบไส้แตกแน่ะค่ะ ^ ^;; "
" อารายนะ อีกแล้วเรอะ - -+ " คุณแม่ฟิลฉุนหนัก
" ไม่เป็นพ่อจัดการไปแล้ว - - "คุณปู่เอนาสตอบ
.คณหมอหนุ่มเดินลงมาจากบันได " อ้าว พี่ฟิล กลับมาแล้วเหรอครับ ^ ^ "
" อ่า กลับซะเร็วเชียวเรา ธรรมดาตีสามยังไม่มาเลยนี่? " ฟิลถาม
" โอ๊ะ ลืม วันนี้มันวัน...นี่จ้ะ ^ ^;; " ฟิลถามเองก็ตอบเอง
" ^ ^;;; " ทั้งบ้านเริ่มออกอาการเหงื่อตกเล็กๆ

..เฟี้ยวววว...
" น้ำค่ะคุณหนู ^ ^ " นริศจังโปรโตไทป์รีบวิ่งเอาน้ำมาเสิร์ฟแล้วก็วิ่งหายลับไป
" งั้นเราออกไปเดินเล่นคอยอายะจังกันเถอะค่ะคุณแม่ ^ ^ " เซจังชวนฟิลออกไปข้างนอก
" เอาสิจ้ะ " ว่าแล้วแม่ลูกก็เดินจูงมือออกไปนอกบ้าน(น่ารักซะไม่มีล่ะ)
..เงาสีดำย่องเข้าประตูบ้านที่สองแม่ลูกเดินออกไปอย่างช้าๆ
...แมวเอ๋ยแมวเหมียว ร้องเรียกเดี๋ยวเดียวก็เดิมมาหา ( ไม่มีใครเรียกนี่ ) แมวดำไอโอเดินดุ่มๆเข้ามาอย่างมีเลศนัย สายตาจดจ้องอยู่ที่เหยี่ยวน้อยของท่านปู่...
...แก่กๆๆ แมวดำไอโอ้วาดวงกลมไสยเวทย์ลงที่พื้น พร้อมกับตาที่เป็นประกาย - - ...ชิ้ง...
" ทำอะไรหน่ะไอโอ้ ? " คุณหมอหนุ่มเดินไปหิ้วแมวไอโอ้ ขึ้นมาอุ้ม
คุณปู่เอนาสเห็นว่าวงกลมไสยเวทย์ที่พื้นส่งประกายแปลกๆ เลยเดินไปก้มหลบหลังโซฟา
...ตูม!!! โครม!!! เพล้ง!!!...
เกิดระเบิดนิวเคลียขนาดย่อมๆในพื้นที่ประมาณ 2X2 ตารางเมตร คุณหมอหนุ่มกระเด็นติดกำแพง ซาหลบเหมือด
" ปึ้ด!!! -,-++ " บ้านเส้นเลือดปูดโปน(สายไฟหน่ะ)ด้วยความโมโห ว่าแล้วก็ใช้ลิ้นตวัดแมวสุดแรงออกไปเข้าปากโมลบอล
...คร้วมๆ กรุบๆกรับ..
. ..เอิ่ก.. ต้นไม้เรอ
" เอื่อ... เจ้าเซนี่สอนแมวมันยังไงเนี่ย - -'' " คุณปู่เอนาสบ่น
" กินของแบบนี้โมลบอลฉานท้องเสียพอดี -- -- " คุณปู่บ่นต่อ วาแล้วก็เดินออกไปดูอาการโมลบอล
...คุณหมอหนุ่มโอดโอย ลุกขึ้นจากพื้น...
" อูย.. เจ็บชะมัด " คุณหมอพูดพลางคลานกลับไปทำแผลให้ตัวเองบนห้อง

" กลับมาแล้ว~แล้ว~~" เสียงเอกโค่สองจังหวะดังขึ้นจากมิตสึเนธและอายะ ย่าหลานต่างพากันบินข้างบ้านทางหน้าต่าง(อีกแล้วครับท่าน)
" อ่า อายะหิวจังเลยค่ะ ^ ^;; ไม่น่าบินมาเลย เหนื้อย เหนื่อย"
" อ่า เจ้าจ้อนนี่ วันนี้มีไรกินมั่ง " มิตสึเนธตะโกนถาม
" มีเนื้อมังกรฟ้าผัดพริกขิง ไข่ฟีนิกซ์ตุ๋น แล้วก็มีเนื้อมิโนทอร์ตุ๋นเปื่อยขอรับ " พ่อบ้านจอนนี่ยืดหัวออกมาจากครัวตอบแล้วก็หดหัวกลับไป(เอ ตกลงนี่อดีตก็อดแฮนด์หรือเพื่อนนางนาคพระโขนง)
" เอ๋ แล้วของหวานละคะ " อายะจังถาม
..โป้ก!!! พ่อบ้านจอนใช้ฆ้อนแห่งผู้วายชนม์( เอ เคยได้ยินแต่แหวนของผู้วายชนม์แฮะ)โขกใส่ไคเซอร์ที่กำลังควงตะหลิวอย่างเมามัน
" ฮ่วย!! อะไรไอ้คุณพ่อบ้าน " ราชามังกรตกอับไคเซอร์หันมาบ่น
" ของหวานคุณหนูล่ะ - -+" พ่อบ้านจ้อนจ้องไคเซอร์จนตาถลน
" อุ.... - -;; เอ่อ... ของหมดขะ...ขะ...รับ " พ่อครัวไคเซอร์กลายเป็นไก่เซ่อๆไปแล้ว
" แล้วก็ไม่บอก ไอ้นี่ - -+ " พ่อบ้านจ้อนหายโมโห ( เอ๋ หายเร็วจัง )
" เดี๋ยวนริสจังไปซื้อให้ละกานนาค้า~~~~~ " นริศจังวิ่งทะยานเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว แล้วคว้าถุงเงินที่ห้อยอยู่ข้างตัวของพ่อบ้านจ้อน แล้วพุ่งทะยานออกไปทางหน้าต่าง( หยั่งกะขโมย)
...เพล้ง... แม่นี่พุ่งไปทางหน้าต่างกระจกที่ไม่ได้เปิดแฮะ
" เฮ้ย ยัยหุ่นเวรรรรร~~~~~ ฉกเงินช้านแล้วยังมาทำกระจกแตกอีก แล้วครายเป็นคนซ่อม ก็ตูเองนี่หว่า T-T"
" ยัยหุ่นแสบ คราวนี้ไม่ปล่อยแล้วว้อยยย~~~" พ่อบ้านจ้อนรีบพุ่งตามออกไปทันที
" เวรกรรม - -;; " มิตสึเนธบ่น
....เฟี้ยววว พุ่บ!!!.... แสงสีทองพุ่งมาหยุดกึกที่หน้าประตูบ้านพอดี
" กลับมาแล้วคร้าบบบ!!! " จอมเวทย์มนต์ดำเซรอสกลับตามมาเป็นคนสุดท้าย
" คุณพ่อขา~~~ ^ ^ " เซจังที่เดินเล่นกับฟิลรีบวิ่งเข้ามาหา
" ว่าไงลูก ^ ^ " เซรอสรีบวิ่งเข้าไปอุ้มลูกสาวสุดทั่รัก ม้ากกกก มาก
" โฮยๆๆ ^ ^'' คุณพ่อขา หนู โตแล้นนะคะ คุณพ่ออุ้มไหวด้วย"
" ก็หนูเป็นกระต่ายน้อยน่ารักของพ่อตลอดเวลานี่จ้ะ " เซรอสพูดกลบเกลื่อนแขนขาที่สั่นพั่บๆ และตะคริวเริ่มจะรับทาน (เด็กกำลังกินกำลังนอน ยกได้นานๆก็เก่งล่ะ - - )
เซจังกระโดดลงจาก้อมกอดของคุณพ่อ ( เอ๋ ไม่กระโดดสิ แค่วางขาลงกับพื้น ลอยจากพื้นไม่ถึง 5 เซนเอง)
มิตสึเนธเดินออกมาหน้าบ้านพร้อมกับอายะจังมาเจอกับเซรอสพอดี
" สวัสดีค่ะคุณพ่อ เหนื่อยมั้ยคะวันนี้ ^ ^ " อายะจังรีบวิ่งไปกอดคุณพ่อ ( วุ้ยย อิจฉาตาคนนี้จริงว้อย)
" เห็นลูกก็หายเหนื่อยแล้วจ้า~~~~ " เซรอสก้มลงหอมแก้มลูกสาว ( ว้อยย ไม่ไหวแล้ววุ้ย อิจฉานเฟ้ย - -+)
เสร็จแล้วทั้งหกคนก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
เอวัง
จบแล้น
อวสานจ้า


******************************
(ตุบตับๆๆๆ!!! โครมๆ!!!
อั่ก อุ้ก โอยยย... คนเขียนโดนซ้อมแทบดับอนาถ ต้องซมซานกลับมาแต่งต่อ อูย....)
( ฉานจะไปอ่านอนาโตมี่ว้อยย T-T )
( ตุบตับๆๆ!!! พลั่กๆๆ!!! ตูมๆๆ!!
เอ๋ง อ่ออก อุ้ก.... แต่งต่อก็ได้ง่า T-T )
...เอาล่ะๆ เข้าเรื่องกันต่อดีกว่า ก่อนที่คนเขียนจะโดนใครบางคนฆ่าทิ้งเพราะไม่ยอมแต่งต่อ..
..ชะแว้บ!! ตัดฉากไปที่โต๊ะอาหาร ครอบครัวที่แสนน่ารักกำลังกินข้าวกันอยู่
" อืมๆ วันนี้เจ้าไก่เซ่อทำอาหารใช้ได้ๆ เนื้อมิโนทอร์เปื่อยดี ปู่ชอบ ^ ^ " คุณปู่เอนาสพูดพลางยกเนื้อมิโนทอร์ตุ๋นชามโตกลืนลงท้องในคราเดียว ( กินเหรอนั่น)
" แม่ก็ว่างั้นล่ะ ^ ^ " มิตสึเนธกล่าวเสริม
" อิ่มแล้วคร้าบ~~~ค่ะ~~~คร้าบ~~~~ค่ะ~~~~~ค่ะ~~~ " ห้าคนที่เหลือพูดพร้อมกัน
"นริศจังรีบวิ่งกลับมาเก็บจานอย่างรวดเร็ว ( เอ ตะกี้วิ่งหายไปทะเลาะกะคุณพ่อบ้านนี่ )
แล้วเจ้าจ้อนล่ะ
" อ๋อ คุณพ่อบ้านเหมือนจะหลงป่าค่า~~~ เมื้อกี้พี่แกตามหนูวิ่งผ่านอเมซอนค่ะ ^o^ หันมาอีกทีก็ไม่เห็ฯแล้วค่า~~~"
" นี่เธอไปซื้ออะไรมาเรอะ - -'' " เซรอสถามเป็นเซ้งๆ
" อ๋อ ลูกกวาดไม้เท้าผลิตโดยซานตาครอสตัวจริงค่า~~" นริสจังตอบ ( เอื่อ แม่คุณ แล้ววิ่งผ่านทำไมอเมซอน - -'' ) เสร็จแล้วก็เดินแจกลูกกวาดให้กับทุกคน
" เห? นี่ของแพงนี่ แล้วซื้อมาได้ไงเนี่ย "คุณหมอซิดถาม
" อ๋อ ใช้เงินของคุณพ่อบ้านค่า~~~~~ ^o^ " นริศจังตอบ
..โครม!!! พ่อบ้านจ้อนกระโดดทะลุหลังคาบ้านลงมาพร้อมกับใบไม้และปลาปิรันยาที่กำลังแทะๆตามตัว
" ยัยหุ่นบ้า คราวนี้ช้านจะต้องโละแม่นี่ไปขายเชียงกงให้ได้ กรอด!!! - -+ " พ่อบ้านจ้อนพูดอย่างแค้นจัด แต่ว่า
...ปึ้ด -,--++++ บ้านโกรธหนักกว่านั้น (เล่นพังหลังคานี่)
" ขออภัยนะคุณท่าน -,--+ "บ้านขออนุญาติ ท่านปู่ท่านย่า แล้วก็ยื่นมืออกมาจับคุณพ่อบ้านมาโขกๆกับพื้น แล้วก็เหวี่ยงออกไปนอกบ้าน แล้วเหวี่ยงซ้ำ คาดว่าคงเกือบดับอนาถ (แต่เป็นถึงก็อดแฮนด์นี่ ไม่ตายรอก)
" โอ๊ะ!!! ไม่น้า~~~~~" คุณหมอซิดรีบยกแขนขึ้นปิดใบหน้าที่กำลังต้องแสงจันทร์วันเพ็ญ
" อุ๊บ..." คนที่เหลือทั้งบ้าน เกิดอาการเหงื่อตก
" โกร๋ววววว บรู๋ววววว" คุณหมอหนุ่มกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่า ในชุดกาว์นในบัดดล แล้วก็กระโจนออกไปทางรูเพดานที่ทะลุ
" เอื่อ... เวรกรรม นริศจังเหวย ออกไปหาซื้อเลือดสดๆมาเร็วหน่อยนะ - - " มิตสึเนธบอกกับนริศจัง ซึ่งก็รีบวิ่งไปอย่างว่าง่าย
หมาป่าหนุ่มโดดไปเกาะที่ระเบียงบ้านบ้านพงไพรธารา อย่างรวดเร็ว บังเอิ๊ญญญ บังเอิญว่าคุณนายกำลังสวมใส่เสื้อนอนสีมพูบาง พริ้ว ( คุณนายยังไม่แก่เท่าไหรนะ ขอบอก หึหึ เป็ฯสาวใหญ่หุ่นดีด้วย)
" กรรรร " หมาป่าหนุ่มจ้องตาเป็นมันแล้วพุ่งทะลุเข้าไปทางหน้าต่าง ( เพราะอยากรับทาน... เลือดนะเลือด อย่าคิดมาก)
" อุ้ยต๊ายยยตายอะไรนะยะนะจ้ะ คุณหมาป่าหล่อล่ำ อะ~~ฮ๊าง "( เอ่อ.. นี่มันสเป็กคุณนายเลยนี่หว่า )
หมาป่าหนุ่มเดินตรงไปหาคุณนาย พลางใช้มือจิกลงที่หัวไหล่ขาวๆของคุณนาย
" อุ้ย ~~~~ ตายแล้น อะ~~~ฮึ๊ง " คุณนายดีดึ้งพอประมาณ ( เนื่องจากเจ๊แกเขาชอบ )
มนุษย์หมาป่าเลื่อนหน้าไปหาคุณนายช้าๆ เป้าที่ที่ซอกคอ ( อึ๋ยยย )
...แคร้ง!!! ตูม!!!!
กระทะเงินแท้บริสุทธิ์ 750% ปะทะเข้าที่หัวของหมาป่าอย่างแรง (ก็รู้ๆกันนะว่า มนุษย์หมาป่าแพ้เงิน)
" อะ~~~ฮ๊างง ได้ผลจริงๆด้วย ดีนะที่ซื้อติดไว้" (- -;; กระทะเงินเนี่ยนะ)
" โอวว คุณหมาป่า เอ คุ้นๆแฮะ มีเค้าคล้ายๆคุณหมอหนุ่มข้างบ้านเลย ยิ่งดีเลย " คุณนายพูดพลางเช็ดน้ำลายที่มุมปาก แล้วรีบเดินไปปิดล็อกประตู
" อะโฮ๊ะๆๆๆๆ~~~~~~" คุณนายยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะ แล้วเดินตรงไปหาหมาป่าหนุ่มที่กำลังสลบอย่างช้าๆ
...คุณหมอของเราจะเป็นอย่างไร
....โปรดติดตามตอนต่อไป หึหึหึหึหึ
..มุฮ่าๆๆๆๆๆ

คุณนายพงไพรธารา หิมะ....ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย 5555+

/me อ่านแล้วคิดถึงนริศราจัง

ออกจากโรงบาลแล้วเรอะ ยินดีด้วยๆ

เสร็จกัน - -'
แต่แพ้เงินเนี่ย มันต้องเข้าตัวไม่ใช่เร้อ ^^; ฟาดหน้าก็ดิ้นแล้ว น่าสงสาร